شعر و داستان

پورمزد کافی (منظر) (۹۱) چگونه بگویمت که زخم هجر تو را پایم نیست ز سنگ فتنه ی عشقت کجا گریزم که جایم نیست مرا ابتیاع متاع هجر تو نه ارزان بود به مهر تو دادم آن دل که دیگر برایم نیست نترسیده ام یکی از سنان نرگس خون ریزت سپر …

️ شکست دیوار ذهن امیر حسین معینی زندی   سالیانی پیش در این سرزمین در میان پهنه ایران زمین در میان باغ و تاکستان شدی شاهدختی، دلربایی، مهبُدی ظهر تابستان بُد و گرمای مهر آتش و گرما ببارید از سپهر تشنگی بر جان آن مَهرو فتاد چشم شهلایش به انگور …

سرگذشت آفتاب افسانه رستمی قدمی به عقب برداشت، گویی جن دیده باشد. گفت: بسم الله، حالت خوبه خانم؟ من بی هوا خندیدم گفتم: بله آقا، شما خوبید؟ گفت: استغفرالله، برو بیرون خانم، اینجا جای تو نیست! پشت به من کرد و به مردی که چند قدمیِ ما ایستاده بود گفت: این …

پورمزد کافی (منظر) (۹۰) امشب نشسته به ویرانی خویشم امشب آشفته ام خرابم پریشم امشب ستاره ای نیست بر پهنه تار آسمان من امشب شکوفه شعری رخ بر نکرد از باغ جان من امشب کسی مرا نخواند امشب کسی مرا نگفت امشب بر این نمط که بنشسته ام خموش کلامی …

رضا کوین!  مهدی قاسمی رضا بچه برازجون بوشهر از بچگی عاشق تخم مرغ شانسی بود، متخصص بازی گل و یا پوچ، بعدها هم پیگیر برگه های بخت آزمایی، یه کم که جلوتر رفت کارش شرکت در قرعه کشی های بانک های مختلف و شرکت در برنامه های تلویزیونی که با …

پورمزد کافی (منظر) (۸۸) سخت است با خیالت لختی کنار بودن از گل سخن شنفتن با غنچه یار بودن سحر تو در نگیرد کاو را دلی نباشد فرض است بی دلان را در انتظار بودن راه نظر نبندم تا چه ام ز دوست آید ما را مقدر است این در …

عکس و حرف روز؛ روابط ایران و چین از نگاه نظامی گنجوی نشر در شبکه های اجتماعی   شعر کامل به نقل از  وبسایت گنجور سگالش خاقان در پاسخ اسکندر نظامی » خمسه » شرف نامه بیا ساقی آن بادهٔ چون گلاب بر افشان به من تا درآیم ز خواب گلابی که آب جگرها …

سرگذشت افتاب (۳۱) افسانه رستمی آرش مثل همیشه با تکان دادن سر سلام کرد. قلب من مثل سیر و سرکه می‌جوشید. سعی می‌کردم خودم را آروم کنم اما غیر ممکن بود. ترس تمام جانم را گرفته بود؛ ترس از تائید همان حرف‌هایی که آن زن پشت تلفن بی‌پروا به من …

سیزده بدر از زبان شاعر عاشق مهر و عشق  رضا مقصدی سبزه ، به آب داده ام دل، به شراب داده ام پرسشِ سبزِ سبزه را پاسخِ ناب داده ام . پیرهنِ چمن شدم جانِ رها زتن شدم. سبزه ، مرا درین میان خنده زنان، سرود کرد. باز، دلِ شکفته …

پورمزد کافی (منظر) (۸۷) از شب نترسیدم از بغض سرد صنوبر به هاویه تب نترسیدم گر همه فریاد خامشم از فروافتادن برگ بود و گر به هر دامچاله ای که در افتاده ام تنها به تجربه مرگ بود از شب نترسیدم از ماهِ ریخته بر جلگه های ویرانی هم نترسیدم …