نامه ای از ایران

دلم به حال خودم سوخت من و بسیاری از مردمان بدین شکل بخاطر عقایدمان شکنجه میشویم ما نه رسانه ای داریم تا ظلمی که به ما رفته را فریاد بزنند و نه زبانی داریم تا درباره اش سخنی بگوئیم.

ما پر سر و صدا ترین صدای بی صدای این روزگاریم

امیدوارم مردم اسرائیل و یهودیان صدای افرادی مثل مرا بشنوند و بدانند مردم ایران دشمن آن ها نیستند امیدوارم روزی بدون ترس، از علاقه ام به آنان حرف بزنم یا بنویسم.

کاش صدایم را بشنوند

دوستانم میگویند شانس آوردی زنده ماندی. نوید افکاری را ببین، دیگر زندانیان و اعدامیان را ببین!

با خودم گفتم حداقل صدای آنان و ظلمی که به آنان شده را دنیا شنید. کاش کسی هم از ما زندانیانی که بی صدا هر روز شکنجه میشویم و سکوت میکنیم مینوشت، ما زندانیانی که هنوز زنده ایم.

گویا برای شنیده شدن باید بمیریم کاش هرکس مثل من جرئت میکرد ظلمی که در حقش شده را فریاد بزند تا این حکومت را رسوای عالم کند.

من دست بردار نیستم هر طور که شده کتابم را منتشر میکنم. و از صمیم قلب با همه ی یهودیان دنیا از جمله اسرائیل ابراز همدردی و دوستی میکنم.

#من_هنوز_زنده_ام