پورمزد کافی

پورمزد کافی ( منظر) از این اندوه  (برای برادرم محمود) از چینه های بی قراری ام از خشت های نگرانی و گذشت درد ناک زمان بی حضور تو بر طاقتم نمی گنجد آز خشتهای بی قراری ام از چینه های آشفتگی و اشک فانوسی ست بی بدیل در دریای متلاطم …

“ستایش خاموش” دریایی از نسیم میایی و میگذری روز میگذرد من با بنفشه ای بر لب مبهوت رویای ملموست در آرام جای جهانم می شکنم چنین که به تردید ماه از شیار شب میگذرد و زمین گلوله ی سربی ست و باد بر بام های بی روزن فرو می پیچد …

“با تو تا ابد” من ندانم که مرا چرخ چه تقدیر کند جز که از تیغ غمت ناله ی شبگیر کند تا که دل دولت مهر تو به منظور گرفت می ندانست ترا نامه چه تقریر کند صحبت کوکبه ی اختر و گل را چه سزد دل شوریده مگر روی …

خطی از پایان بازم این درد که درمان نشود در بصرم آتشی ساخته از حسرت و خون جگرم باورم نیست که در بارگه صحبت گل ژاژ خایی عفن خود بدرد در نظرم گل نه آن است که پرپر شود از دست نسیم سرو دل کوه صفت بود به گاه خطرم …

“میانه ی تهی” دیگر چیزی در میانه نیست جز زخم گشاده ی خونین بر استوای زمین و قوافی ی تکرار شقاوت انسانی که تویی نه برگ‌ نه آهوی رمیده از دام صیاد نه کودکی که بی قرار می گرید دیگر چیزی در میانه نیست تنها در این کویر استخوان پایمردی …

  “غزل همراهان” با من نشین تو گاهی هنگام گفتگو را بشکن تو لحظه ای هم این بغض در گلو را با من بگو ز سروی کز ریشه اش بریدند با من بخوان به شرحی خونین ترین سبو را خنجر کشیده گر شب بر چهر عاشقانت شادا که برده است …

پورمزد کافی (منظر)   ” در هوای تو” من گم در هوای تو بودم در آن هوا که تو باشی و من در آن هوا که به مستی سخن ساز میکند سوسن من گم در هوای تو بودم در آن هوا که تو باشی و ترس آسیمه سر از من …

پورمزد کافی (منظر) مجال این شب تنگ را آه چه طاقتم می بود؟ عجوزه ای دهان گشاده بر عفن عفریته ای بر آستان دریدن من چه طاقتم‌ می بود آبگینه را به سنگ‌ هزار فتنه سفتن و شرم را و مرگ‌ را به لجه ی هاویه شستن و گفتن چه …

پورمزد کافی (منظر ) چه شبهایی که شد بر من که طاقت رفت از دامن من اندوه دل و دل هم فغان من نیارستن چه شبهایی که شد بی تو در آن عصیان خاموشی که دل هر دم فغان میکرد در هر کوی و هر برزن به شیون غنچه مستوری …

پورمزد کافی (منظر) دیری است نسروده ام ز باران که باران ترنم و سروده ی خویش را گم کرده است در جانفشانی ی یاران دیری است از سروها و پرنده ها نسروده ام که یاران چون سروم بی سرند و یاران چون پرنده ام را بال چیده اند دیری است …